چندی قبل کسی نقل می کرد که در پیام های کوتاهِ بعضی (لابد متدینان!) مطالبی نوشته می شود که کمی پذیرش آن مشکل است مثل :

                       (( 5 صلوات به نیت امام ... بخوانید ؛ تا فردا ساعت 11 خبری خوش به شما برسد.)) 

بعد پرسیده بود که تکلیف چیست؟

حتما یادتان هست  ، زمانی دست نوشته هایی را به خانه ها می انداختند که در آن کسی خوابی دیده بود و بر اساس آن برای دیگران تکلیف معین می کرد که چنین و چنان کنند و بعد هم این خواب نوشته را چندین بارتکثیر کرده و به دیگران بدهند و اگر نکنند ؛ روزگارشان سیاه می‏شود و...

 به تعبیر یکی از شاگردان شهید مطهری « خواب هایی که دیگران برای ما می بینند ». هنوز هم گاهی در گوشه صفحه های کتب زیارات و ادعیه این خواب نوشته های بی اصل و نسب دیده می شود.

چرا بعضی متدینان ما تصور می کنند که وظایف انسان ساز دینی ، برای نتایج کوچک دنیایی است؟ چرا برای ارادت به آستان قدسی آن عزیزان خدا باید با خیال بافی ، خود و دیگران را تطمیع کرد؟ چرا آثار ملکوتی ذکر و دعا فراموش می شود و ...؟ هیچ تصور کرده اید اگر کسی چند بار این کار را انجام دهد و نتیجه آن را نبیند چه می شود؟ اصلا ما که هستیم که به جای خدا و اولیائش پاداش تعیین می کنیم و ...؟

تنها معیار درستی و صدق ادعیه و توسلات و آثار و برکات آنها ، سنت پیامبر و ائمه اطهار علیهم صلوات الله است ، به هیچ وجه نمی توان خودسرانه و خیالی وظایف دینی تعریف کرد و برای آنها نتایجی وعده داد. 
عظمت اولیا الهی انکار ناپذیر است و ارادت حقیقی به آن ذوات نورانی زندگی ساز ؛ ولی افسانه بافی و ترویج خرافات ما را از محبت راستین به اهل بیت علیهم السلام دور می کند و دشنه ای بر کمر دینداری ما می زند که زخم و درد آن باعث خمیدگی و خمودگی ایمان ماست.